خانه دوست اینجا است…‏

روزنامه اطلاعات/ در راه‌ماندگان، در پیِ سرپناهی موقتی هستند تا شب را سر کنند و فردا ادامه راه دهند، برخی انسان‌ها نیز پیِ خانهِ دوست می‌گردند؛ اما در این میان، گروهی دیگر از انسان‌ها به دنبال خانه پدری گمشده هستند؛ سرپناهی همیشگی و گرم که در آن مهربانی باشد و دست نوازشگر و امید و «نگاه توجه» و مکانی برای بالیدن و شکوفیدن و ادامه زندگی! آنجا کجاست؟ چرا بسیاری از کودکان از این حق برخوردارند، ولی گروهی دیگر نه؟
زمانی که در کانون گرم خانواده بسر می‌بریم و عزیزان‌مان در کنار ما هستند،‌ شادمانیم؛ اما در همسایگی ما‌ کسانی هستند که سال‌هاست در پیِ گمشده خود(پدرومادر) می‌گردند. آنان ناامیدانه، نداشته‏‎هایشان را در وجود رهگذران و مردم می‌جویند. ‏

خانه مهربانی‌ها
هنگامی که وارد «خانه نوباوگان مظفری» می‌شویم، نخستین پدیده، عشق است که قلب گردانندگان و مربیان را به قلب نوباوگان گره می‌زند. زنده‌یاد محمدعلی‌مظفری در سال ۱۳۲۶ خورشیدی همه دارایی‌های خود را با موافقت ۲ فرزندش، در راه ایجاد خانه نوباوگان کنونی گذاشته است. ‏
زنده یاد مظفری که شخصیتی فرهنگی بود، نخستین کسی است که با ترجمه و تالیف‌های خود، به نگارش کتاب‌های درسی در گذشته‌های دور پرداخته و با ایجاد کتابخانه مظفری، آن‌ها را به سراسر ایران فرستاده است. جالب این که او ترازویی داشت و هر سفارشی که از شهرستان‌ها می‌رسید، کتاب‌ها را وزن می‌کرد و تا ۲ کیلوگرم به رایگان می‌داد و فقط برای بیش از ۲ کیلو کتاب، پول دریافت می‌کرد! ‏
نمای بیرونی خانه نوباوگان محمدعلی مظفری، یک سازه آجری چهار اُُشکوبه است با پنجره‌های بزرگ که هر روز چشم به خورشید می‌گشاید. در همکف تالار، غذاخوری نوباوگان قرار دارد. در اُشکوب نخست، ‌یک کتابخانه بزرگ با کتاب‌های زیاد دیده می‌شود و خرند(حیاط) پشتی که درخت کهنی در آن دیده می‌شود. اُشکوب دوم، ویژه فرزندان و مربیان خانه است و دارای ۵ اتاق خواب و اتاق نشیمن برای تماشای برنامه‌های تلویزیون. اُشکوب سوم، کلاس درس کامپیوتر و موسیقی است و با نیمکت‌هایی برای انجام تکالیف و نیز کتابخانه‌ای با کتاب‌هایی ویژه فرزندان. اُشکوب چهارم، تالار بزرگ گردهمایی و سالن ورزش با ابزارهای گوناگون بازی فرزندان است. این همان خانه‌ بزرگی است که خوبی‌هایش را از دیگران شنیده بودیم و نوباوگان برای بالیدن و رفتن به قلب اجتماع، شبانه‌روز در آن بسر می‌برند.‏

راه خوش زندگی
مهندس پرویز مظفری-مدیرعامل خانه نوباوگان در گفت‌وشنود با روزنامه اطلاعات می‌گوید: «ای کودک و نوجوانی که راهت به این خانه ختم شده است، بدان که راه و نشانی را اشتباه نیامده‌ای! ‌تو خواسته یا ناخواسته به این خانه بزرگ پرمهر فراخوانده شده‎ای تا آرامش بگیری و ببالی و همچو دیگر فرزندان این سرزمین، فراز روی!» ‏
او می‌افزاید: «زنده‌یاد محمدعلی‌مظفری در کتاب خود(خاطرات من) از احساس‌اش می‌گوید و این که پی برده که نگهداری از نوباوگان بی‌سرپرست، از هرکاری برایش شادی‌زاتر است، از این‌رو، هر روز که می‌گذشت، شیفتگی‎اش به کودکانی که با درآغوش گرفتن‌شان، لبخند را دوباره به لبان‌شان برمی گرداند، بیشتر می‌شد و به درستیِ راهی که در پیش گرفته بود، بیش از پیش باور می‌آورد.‏
این باور اینک به ما رسیده است. در این‌ خانه، هیچ‌گونه تنبیه فیزیکی با کودکی که دچار لغزش می‌شود، انجام نمی‌گیرد و اگر زیاد تکرار شود شاید برای زمان کوتاهی، پول توجیبی‌اش کم شود. ترازویی که از محمدعلی مظفری تا کنون مانده است و اینک شما در این گوشه می‌بینید، می‌تواند نمادی از درستی و راستی باشد. این ترازو در هر شرایطی درست کار می‌کند و چه شما بر سرش فریاد کنید یا نوازشش کنید، محال است ۱۰۰گرم را اندکی کم‌ یا بیش نشان دهد. همه کارکنان این خانه متعهدند که چالش‌های زندگی شخصی خود را به درون این خانه نیاورند و همواره با فرزندان خانه مهربان باشند.»
مهندس پرویز مظفری به سخنانش ادامه می‌دهد: «همه فرزندان(پسر ۶ تا ۱۳ سال)پذیرش‌شده در خانه نوباوگان مظفری از سوی سازمان بهزیستی شناسایی، گزینش و به این خانه فرستاده می‌شوند تا شبانه‌روزی و از سوی ۲ مربی ممتاز، نگهداری و تربیت شوند. شماری دیگر از نوباوگان نیز در بیرون از این خانه و در جایگاه خودشان، پوشش داده شده‌اند که همه‌شان مانند دیگر دانش‌آموزان کشور به مدرسه‌های عادی می‌روند. همه کارکنان خانه(مدیر، مربی، مددکار، پرستار و آشپز)عاشقانه در تربیت این فرزندان می‌کوشند و راننده دلسوز خانه، آنان را هرروز به مدرسه و گاه به اردو می‌برد.‏
‏«کارهای هنری، فرهنگی،‌ ورزشی، مذهبی بسیاری(مانند سینما و بوستان‌رفتن، بازی‌های فکریرحرکتی، سرودخوانی، آموزش موسیقی،‌ نقاشی،‌ قرآن، کامپیوتر، برپایی جشن‌های مناسبتی و برپایی مسابقه‌های فوتبال) در برنامه‌های همیشگی خانه مظفری گنجانده شده است». ‏
‏به لحاظ کمک‌درس، افزون بر این‌که مربیان، فرزندان را یاری می‎دهند، همواره دانشجویان خودانگیخته‌‏‎ای نیز از دانشگاه‌های گوناگون، مانند یاری‌گران شریف(دانشگاه صنعتی شریف) یا کانون بهار(دانشگاه علم و صنعت) برای همکاری با خانه مظفری می‎شتابند. ‏
«ایجاد یک سرپناه ایمن و پرمهر از هدف‌های بزرگ زنده‌یاد محمدعلی‌مظفری برای فرزندان بی‌سرپرست و بدسرپرست، به کنار از ملیت و دین بود که پس از درگذشت او، برادر و خواهر و فرزندان او این هدف را تا امروز پی گرفته‌اند تا نوباوگان و نوجوانان و فرزندان در فضایی آرام، مهارت‌های لازم کسب‌وکار را برای مستقل‌شدن(در ۱۸ سالگی) بیاموزند و برای زندگی در بیرون از خانه و برای بازگشت به آغوش جامعه آماده شوند. هرآینه، درس نخست به نوباوگان، ویژگیِ انسان‌دوستی و همزیستی با دیگر انسان‏‎ها و فراموشی نداشته‌ها و احساسِ خوشِ برابری است. همچنین فرزندانی که در کنار مستعدبودن، دوست دارند از دانشگاه، دانش‌آموخته شوند، یاری می‌شوند. ‏

مراسم شب چله
مهندس پرویز مظفری با این سخن که یکی از خوبترین و گرم‌ترین جشن‌های ایرانیان، شب چله «یلدا» است که سفره پذیرایی با هندوانه و انار و دیگر میوه‌های فصل و مغزها و شیرینی و نوشیدنی‌ها و شربت زینت داده می‌شود، می‌افزاید: «در این جشن فرخنده، نه جانوری به قربانگاه می‎رود و نه انسانی بنا به آیین به خاک می‌افتد. در این کهن‌ترین جشن که پیشگامی و پیشوازی از یک فصل خوب(زمستان)است، انسان‌ها می‌کوشند کانون خانواده و فامیل را با گردهمایی‌های خود گرم‌تر کنند و بی‌اندیشه افسوس گذشته یا بیمناکی فردا، از خوشی‌های زندگی در (آنرلحظه) لذت ببرند». ‏
‏هر سال با نزدیک‌شدن یلدا، فرزندان خانه، چشم به راه‌اند که در این شب، به شادی و پایکوبی بپردازند. افزون بر این، جشن دیگری نیز به مناسبت زادروز هر یک از فرزندان در هر سال و در فضای مهرآمیز خانه برپا می‌شود که بسیار خوشایند کودکان است. آنان با چنین جشن‌هایی-که به گونه‌ای ارزش‌بخشی به وجود آنان است- احساس «زیادی‌‏‎بودن» در این دنیا را از خود می‌رانند. چندی پیش، جشن باشکوه ۶۹ سالگی خانه نوباوگان مظفری را نیز پشت سر گذاشته‌ایم. ‏
‏« خانه نوباوگان در سال ۱۳۲۶ برپا شد و در ۷ دهه، امکانات چشمگیری را برای شکوفایی در اختیار فرزندان بی‌سرپرست و بدسرپرست قرار داده است. برآنیم که در آینده، یک پرورشگاه دخترانه نیز بنا کنیم که در این راه، نیازمند کمک نیکوکاران هستیم. ‏
‏«به تازگی نیز آکادمی کامپیوتر خانه مظفری، با یاری یک شرکت بزرگ و با رایانه‌های پیشرفته امروز گشایش یافته است تا برای آموزش مهارت‌های ‏ICDL‏ (مهارت بر ۷ نرم افزار موجود در رایانه‌ها، وُرد، ایکسل، ویندوز و…) به فرزندان به کار گرفته شود.»