پیشگفتار :
خانه برای همه ما کانون عشق و میعادگاه عطوفت است. زمانی که در کانون گرم خانواده سر میکنیم و عزیزانمان در کنارمان جای دارند، بر خوان یکی از بزرگترین جلوه های لطف پروردگار ،بنشسته ایم.شاکرانه است هوشیار باشیم که:
در چند قدمی ما، هستند کسانی که عزیزانشان ماییم. در پی گمشده شان سالهاست که چشم انتظارند.
آنها که نداشته شان را در وجود گرم و نگاه مصفای من و تو جسته و هر چند غریب و تنهایند اما، چشم امیدشان به پرتو مهر بی کران الهی و تفضل خیر محض است و در کوران زمانه و غبار فراموشی ها، نیک یافته اند که:
الهی!آنکه تورا دارد چه کم دارد و آنکه تو را ندارد چه دارد؟
عشق میثاقی است که قلب ما را به نوباوگان این خانه گره می زند و محبت ،اکسیری است که ما را مهیای عزیمت به این ملک بهشتی می سازد.جای شما در قلب این فرزندان خدایی،خالی است.
تاریخچه
شادروان محمد علی مظفری در سال۱۳۲۶ بنا به میثاقی که با خدای خویش برای خدمت به ایتام در اوان نوجوانی نموده بود، تمام دارایی خود را با موافقت تنها فرزند پسرش (شادروان آقای ناصر مظفری) و تنها فرزند دخترش(شادروان بانو شوکت مظفری) وقف خانه نوباوگان محمد علی مظفری، نمود؛ وی شخصیتی علمی-فرهنگی و نخستین فردی بود که کتب درسی را در ایران تألیف و ترجمه نموده و به وسیله کتابخانه مظفری که یکی از قدیمی ترین کتابخانه های ایران است، منتشر نمود. پس از در گذشت وی، فرزندش شادروان آقای ناصر مظفری این امر مهم را به عهده گرفت. پس ازوفات ایشان تولیت به عهدۀ بانو شوکت مظفری قرار گرفت. پس از ایشان، نوۀ ارشد بنیان گذار، شادروان منصور مظفری ، تولیت را بر عهده گرفت. با درگذشت وی برادر او،مرحوم آقای جمشید مظفریه عهده دار تولیت گردیده وپس از فوت وی،مهندس پرویز مظفریه تولیت خانه عشق را بر عهده دارد .